บทที่ 2 อักษรต่ำ
สูง สระ วรรณยุกต์
วรรณยุกต์ในภาษาไทย
นับเป็นเสียงดนตรีตามตำราภาษาไทยสมัยโบราณ โดยแบ่งออกเป็น 5 เสียง ได้แก่ สามัญ
เอก โท ตรี และจัตวา และมีเครื่องหมายกำกับเสียงวรรณยุกต์ ซึ่งเรียกว่า
"วรรณยุกต์" ด้วยเช่นกัน โดยที่เครื่องหมายวรรณยุกต์
อาจไม่ได้บ่งบอกถึงเสียงวรรณยุกต์นั้นเสมอไป เว้นแต่เมื่อกำกับคำเป็น
ที่มีพยัญชนะต้นเป็นอักษรกลาง
เสียงวรรณยุกต์ไทยตามหลักภาษาศาสตร์ แบ่งได้ดังนี้
- เสียงสามัญ (ระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง)
- เสียงเอก (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ)
- เสียงโท (ระดับเสียงสูง-ต่ำ)
- เสียงตรี (ระดับเสียงกึ่งสูง-สูง)
- เสียงจัตวา (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ-กึ่งสูง)
รูปวรรณยุกต์
เครื่องหมายวรรณยุกต์ในภาษาไทย
มี 4 รูป ดังนี้
ไม้เอก (-่), ไม้โท (-้), ไม้ตรี (-๊) และ ไม้จัตวา (-๋)
อย่างไรก็ตาม
ในจารึกสมัยโบราณ เช่น ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มีเครื่องหมายวรรณยุกต์เพียง 2 รูป
คือ ไม้เอก (-่) และไม้โท
(-๋) เช่น น๋อง (น้อง),
ห๋า (ห้า)
การผันเสียงวรรณยุกต์
โดยทั่วไปเสียงพยางค์หนึ่งในภาษาไทย
สามารถผันได้ 5 เสียงวรรณยุกต์ แต่ในภาษาเขียน จะมีกฎเกณฑ์การผันที่ตายตัว ดังนี้
หมู่อักษร-คำเป็นคำตาย
|
เสียงสามัญ
|
เสียงเอก
|
เสียงโท
|
เสียงตรี
|
เสียงจัตวา
|
อักษรกลาง คำเป็น
|
กา
|
ก่า
|
ก้า
|
ก๊า
|
ก๋า
|
อักษรกลาง
คำตาย สระสั้น
|
-
|
กะ
|
ก้ะ
|
ก๊ะ
|
ก๋ะ
|
อักษรกลาง
คำตาย สระยาว
|
-
|
กาบ
|
ก้าบ
|
ก๊าบ
|
ก๋าบ
|
อักษรสูง คำเป็น
|
-
|
ข่า
|
ข้า
|
-
|
ขา
|
อักษรสูง
คำตาย สระสั้น
|
-
|
ขะ
|
ข้ะ
|
-
|
-
|
อักษรสูง
คำตาย สระยาว
|
-
|
ขาบ
|
ข้าบ
|
-
|
-
|
อักษรตำ่ คำเป็น
|
คา
|
-
|
ค่า
|
ค้า
|
-
|
อักษรต่ำ
คำตาย สระสั้น
|
-
|
-
|
ค่ะ
|
คะ
|
ค๋ะ
|
อักษรต่ำ
คำตาย สระยาว
|
-
|
-
|
คาบ
|
ค้าบ
|
ค๋าบ
|
คำตายของอักษรกลางและอักษรสูง
ไม่ว่าสระจะเป็นเสียงสั้นหรือเสียงยาวก็ผันวรรณยุกต์ตามรูปแบบเดียวกัน
เว้นแต่คำตายของอักษรต่ำ เมื่อเป็นสระเสียงสั้นหรือเสียงยาวจะผันคนละแบบ
อักษรต่ำและอักษรสูงไม่สามารถผันให้ครบ
5 เสียงได้ จึงมักจะใช้อักษรเสียงเดียวกันจากอีกหมู่หนึ่งมาใช้เป็นอักษรนำ
โดยมีอักษรสูงนำ (ยกเว้นอักษร อ ซึ่งเป็นอักษรกลาง สามารถนำ อักษร ย ได้) เช่น นา
หน่า น่า น้า หนา,
มี หมี่ มี่ มี้ หมี
ที่มา: nnovation.kpru.ac.th/web17/551121737/innovation/index.php/1
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น